برای حضرت عبدالبهاء

با تقدیم تحیات ابدع ابهی محضر شریف حضرت عبدالبهاء

     ساعت­های بسیاری بر من می­ گذرد که در اندیشه­ تان به­ سر می­ برم. موارد بسیاری در ذهن می­ آید و می­ رود و من را به فکر کردن وامی­دارد. چون امکان شرفیابی به محضرتان را ندارم لهذا نامه­ ای نگاشتم و به ذکر چند مورد کوتاه از آن­ موارد بسنده کردم. امید آنکه به دستتان رسیده و از غوغای درونی­ام آگاهتان سازد:

     ان شاءالله که حالتان خوب است. اما اگر جویای احوال ما باشید ملالی نیست جز دوری شما؛ چرا که پس از رفتنتان حیرانی نصیب­مان شد. در وصایای شما خواندیم که فرموده­ اید پس از جناب شوقی افندی بکراً بعد بکر یعنی در سلاله­ ی او^_[۱] ولایت امر جامعه­ ی بهایی ادامه خواهد یافت. اما پس از مفقودی خواهرزاده ی تان ماندیم چه کنیم!؟ از قضای بد شاخه­ ی دوحه­ ی رحمانیه خشکید و جناب شوقی بدون فرزند، دارفانی را وداع گفت و مجلس اعظم و محکمه­ ی کبریِ آیین نازنین، بدون راهبر و راهنما (ولی امرالله) به اداره جامعه بهایی مشغول شد. ندانستیم تکلیف­مان چیست. اطاعت کنیم یا نه! زیرا عدم مشروعیت بیت العدل برایمان محرز شده بود و خود توصیه فرموده بودید : « حصن متین امرالله به اطاعت من هو ولی امرالله مصون و محفوظ مانَد.»^[۲]

   تعالیم بزرگ و روحانی که پس از سفرهایتان به غرب، تعلیممان دادید و تاکید کردید که در هیچ کجا ذکر نگردیده^[۳]! اعتماد به نفس عجیبی به ما داد؛ دست­مان را پر دیدیم و سرمان را بالا گرفتیم تا با شور و شوقی که داریم همگان را با این تعالیم آشنا سازیم. خواستیم تعلیم دوم یعنی وحدت عالم انسانی را در تمام عالم فریاد بزنیم اما صدای­مان در نای خشک گردید. از شما برای­مان نقل قول می­ کردند. چیزهای عجیبی می­ گفتند؛ از کلام­تان درباره­ ی سیاهان افریقایی^[۴] و قوم ترک^[۵] برای­مان می خواندند. کاش مارا در آن حال می­ دیدید. رنگ از چهره باخته بودیم و زبان­هایمان بی­ حرکت مانده بود. ندانستیم کدام را از شما بپذیریم!؟

     خطر را به خود نزدیک می­ دیدیم و به همه شک داشتیم. می­ ترسیدیم کلام­تان به گوش ظالمانی که از ارادت ما به شما آگاهند برسد. در واقع حق دفاع از ما سلب شده بود؛ با وجود تقریرتان در کتاب مستطاب مفاوضات که فرموده­ اید : « اگر نفسی به نفسی ظلمی کند، ستمی کند تعدی کند و آن شخص مقابله بالمثل نماید، این انتقام است مذموم است زیرا زید اگر پسر عمرو را بکشد عمرو حق ندارد که پسر زید را بکشد اگر بکشد انتقام است، این بسیار مذموم است بلکه باید بالعکس مقابله کند. »^[۶]  ندانستیم چه بگوییم و چه کنیم!؟ اگر کلامتان را می پذیرفتیم، می­ بایست برای همیشه خطر را به جان می­ خریدیم واگر نه، عقل را ملاک قرار می­دادیم، در مواجهه با چنین موضوعی غیرعقلی، برای جواب دادن به آنان­که چگونگی تطابق آیین بهائیت با علم و عقل را مورد سوال قرار می­ دهند، بدون پاسخ می­ ماندیم^[۷].

     « تحری حقیقت » از تعالیم دوازده گانه ی­تان بسیار به مذاق­مان شیرین آمد. خواستیم به دور از تعصبات بیندیشیم و کنکاش کنیم تا راه را از بیراهه بازشناسیم. اما پیش از آن­ که به نتیجه­ ای برسیم، ترس از عقوبت آن، پایمان را سست کرد و سرانجام دست کشیدیم و اعلام کردیم که بهایی مانده­ ایم. چرا که اگر در این تحری به حقیقتی غیر از بهائیت می­ رسیدیم، آینده­ ی شومی در انتظارمان بود؛ منظورم همان طرد و انفصال کامل از جامعه و محروم شدن از سلام و کلام است. زیرا طرد برای یک بهایی بیشتر شبیه به یک کابوس است و با یادآوری خاطرات مطرودین و چگونگی رفتار زجرآور با آنان وحشتی عجیب در دل پدید می­ آید.

     سیره­ ی مقدس شمارا خواستیم که سرمشق تربیت فرزندان­مان قرار دهیم. امید داشتیم با پرورش آن­ها به روش شما خدمتی به جامعه کرده باشیم و دنیا را با گفتار و رفتار آسمانی­تان قدری آشنا کنیم، اما نشد؛ بهتر است بگویم خودمان نخواستیم که بشود. تاریخ را که کمی ورق زدیم از درگیری شما با برادرتان محمدعلی افندی^[۸] خبردار شدیم. برخوردتان برای­مان سنگین آمد. از شما که پیوسته دستور می­ دادید خائنان را ملجاء و پناه گردیم و اهرمن را ملائکه شماریم^[۹] چنین انتظاری نمی­ رفت. با تأمل در این داستان از خود می­ پرسیدیم: چه شد که حضرت بهاءالله در تربیت اهل و عیال عاجز ماند و چرا شما بدون توجه به جریان میان خود و برادر، تمامی ادعاهای پدر را زیر سوال بردید در کتاب مکاتیب­تان نوشتید: « انصاف باید داشت از نفسی که در تربیت اهل و عیال و آل عاجز مانده چگونه امید به تربیت اهل آفاق نماییم و آیا در این قضیه ذره­ای شبهه و تردید است؟ لاولله »^[۱۰]

در خاتمه از آن ساحت رفیع تقاضامندم که در این مکتوب به نظر عنایت ملاحظه فرموده و موارد ذکر شده را برای اینجانب روشن نمایند.

به نقل از یار جوان