اگر روزی در خیابان کسی را دیدید که میدود و صدا میزند “آی دزد…“ چه میکنید؟ دنبالش میدوید؟ جلوتر را نگاه میکنید تا دزد را پیدا کنید؟ اگر چیزی نیافتید چه؟ اگر دزدی در کار نبود؟ اصلا فرض کنید کسی در کار بود و او را گرفتید، از کجا میدانید که دزد است؟ شاید همان که داد زد “آی دزد…“ راستش را نمیگفت. شاید هم شما وسط یک صحنه فیلم برداری وارد شده اید…
میبینید؟ نباید فوری تصمیم گرفت و قضاوت کرد. شاید داستانی پشت این اتفاق باشد…
چندی پیش خبری در رسانه های جهان پیچید که دارند بهائیان فلان منطقه ایران را از محل زندگی شان بیرون میکنند، خانه شان را خراب کردند و… دنیا در مقابل متهمان این اتفاق قرار گرفتند، مقاله ها نوشته شد و جمعیتی مظلوم و جمعیتی ظالم شمرده شدند.
قطعا تخریب و مصادره اموال افراد صرفا به دلایل اعتقادی و مذهبی، کاری غیر اخلاقی و نادرست است اما جدا از اینکه اصل ماجرا چه بود، آیا خانه ای در کار بود، آیا مالکیتی در کار بود و آیا جایی تخریب شد و چندین سوال و ابهام دیگر، چیزی که ماجرا را عجیب تر میکند این است که تشکیلات بهائیت که خود با این اتفاق به شدت مخالفت میکند و بهاییان را مظلوم میداند، خودش مامور و معتقد به تخریب خانه ها و سلب مالکیت از مخالفان خود است.
علی محمد باب که بهائیان او را پیامبر الهی و مبشر بهائیت میدانند، در کتاب بیان فارسی خود در مورد حکومت من یظهره الله(که به اعتقاد بهائیان همان بهاءالله و حکومت بهائی است) بیان میکند که مخالفان من یظهره الله، تا زمانی که ایمان نیاوردند، حق مالکیت بر هیچ چیزی ندارند و باید هرچه دارند از آنها گرفته شود…
واقعا موجب شگفتی است که تشکیلات بهائی که خود معتقد به سلب مالکیت مخالفان خود از دارایی خودشان است، نسبت به سلب مالکیت بهائیان واکنش نشان داده و آن را غیر انسانی میداند!!! مرگ خوب است اما برای همسایه؟ اگر کسی املاک بهائیان را مصادره کرد، کار غیر انسانی انجام داده اما تشکیلات بهائی، در زمان قدرت گرفتن احازه دارد مایملک مخالفین خود را مصادره کند؟ وسط این آی دزد گفتن ها، حواسمان را خیلی باید جمع کنیم…
دیدگاهتان را بنویسید