تعالیم بهائیت عموما به صورت مضامینی پوچ و عناوینی تو خالی گفته شده اند، بدون اینکه طرح و نقشه دقیقی برای به ثمر رساندن آنها بیان شده باشد؛ بدیهی است که سخن های پر طنین گفتن و خواب های طلایی دیدن و بر طبل تو خالی نواختن کار هر مدعی بی سر و پایی می تواند باشد؛ مهم این است که چگونه می توان به آن مقاصد و اهداف و نتایج رسید. خود جناب عباس افندی هم بدین نکته معترف است، آن جا که می گوید: «جمیع ملل از حیث اقوال کامل اند، جمیع ذکر می کنند که محب خیزند، جمیع می گویند صدق مقبول است و کذب مذموم … ولی جمیع اینها در عالم قول می ماند، عملی در میان نیست»
به ایشان باید گفت: جناب عباس افندی، حرف های شما که در عالم قول مانده و عملی در میان نیست. صِرفِ دانستن و گفتن تساوی حقوق رجال و نساء، یا دین باید سبب الفت شود، یا معیشت عموم باید تعدیل گردد کافی نیست و دردی را دوا نمی کند. گفتن اینها برای همه سهل و آسان است، اگر تز و برنامه ای برای وصول به این مقاصد دارید بگویید.
دیدگاهتان را بنویسید