آیا اگر کسی نسبت به مسأله ای سؤال داشت و برای یافتن حقیقت، به تحقیق و بررسی پرداخت، باید وی را مُرتد شمرد و از جمع خویش بیرون کرد؟!
به پاسخ این سؤال در مسلک بهائیت می پردازیم:
فرض کنید شخصی بهائی با منابع معدودی که بیت العدل اجازه ی دسترسی به آنها را داده، به نتیجه ای برسد که مورد پسند بیت العدل واقع نشود. پافشاری شخص بهائی بر این عقیده موجب اخراج و طرد او از دایره ی بهائیت خواهد شد.
به عنوان نمونه اگر کسی با نظر جناب شوقی افندی – به عنوان ولی امرالله بهائیان -مخالفت کند، به سرعت از جمع اهل بهاء اخراج می گردد و هیچ بهانه ای از او پذیرفته نخواهد شد:
«ایادی امرالله باید بیدار باشند. به محض اینکه نفسی بنای اعتراض و مخالفت با ولی امرالله گذاشت، فوراً آن شخص را اخراج از جمع اهل بهاء نمایند و ابداً بهانه ای از او قبول ننمایند.» (کتاب الواح وصایا، عبدالبهاء)
آیا همین آقای عبدالبهاء که حکم اخراج و جدایی هم کیش خویش را صادر می کند در کتاب خطاباتش نگفته بود:
«محبّت سبب حیاتست، جدایی سبب ممات»؟؟
*******
برای مطالعه بیشتر:
مجازات طرد در بهائیت شامل چه کسانی می شود؟
طرد،تنبیهی زجر آور مربوط به جوامع ابتدائی
دیدگاهتان را بنویسید