موضوع “وحدت عالم انسانی” از جمله دستاویزهای پر زرق و برقی است که بهائیان به وسیله آن افراد کم اطلاع را به سوی خود می کشانند.
دعواهای خانوادگی رهبران بهائی تا جایی بوده که با اندک مطالعه ای درخصوص تاریخ این مسلک، بر هر انسان آگاهی روشن خواهد شد که این موضوع تنها در حد شعار در بهائیت باقی مانده و حتی رهبران بهائی هم به آن عمل نکرده اند چه برسد به پیروانشان!
دومین پیشوای بهائیان، جناب عباس افندی، ملقب به عبدالبهاء در صفحه ۱۸۲ از جلد دوم کتابش به نام مکاتیب، در خصوص اولین رهبر بهائیان که از قضا پدرش (جناب بهاءالله) بوده می نویسد:
«انصاف باید داشت از نفسی که در تربیت اولاد و عیال و آل عاجز مانده چگونه امید تربیت اهل آفاق نماییم و آیا در این قضیه ذره ای شبهه و تردید است؟ لا والله»
مقصود ایشان آن است که هر گاه کسی نتواند از عهده تربیت خانواده خود برآید مسلماً نخواهد توانست از عهده تربیت و اصلاح عالم برآید. بر این اساس یکی از اعتراضات ما بر بهائیان چنین خواهد بود که چگونه رهبران مرامشان دم از ایجاد وحدت و اتفاق بین تمامی جامعه های انسانی می زنند در حالی که هیچ کدامشان قادر به حفظ و ایجاد یگانگی و اتحاد بین اعضای خانواده کوچک خود هم نبوده اند.
دیدگاهتان را بنویسید