«داعش کتابخانه اصلی موصل را به آتش کشید»
این تیتر خبری بود که طی روزهای اخیر در رسانه ها منعکس شده بود. خبر از این قرار بود: داعش کتابخانه «فیصلیه»، که کتابخانه اصلی شهر موصل محسوب می شد و یکی از آثار تاریخی کشور عراق بشمار می رفت را به آتش کشید و این اقدام درحالی رخ داده بود که همین گروه تروریستی هفته گذشته نیز هشت هزار کتاب و اثر خطی مربوط به این کتابخانه را به شعله های آتش سپرده بود.
سوال بزرگ این است: چرا؟؟؟
با مروری بر تاریخ می بینیم که نه تنها امروز، بلکه در گذشته هم کسانی با ادعاهایی مشابه دست به آتش کشیدن کتب زده‌اند؛ سنتی مشترک در میان آنانی که به برتری خود بر دیگران می اندیشیدند. فرقی هم نمی کند؛ از مغولان و نازی ها گرفته تا طالبان و داعش. اقداماتی مانند سوزاندن کتابخانه اسکندریه، سوزاندن کتاب ها و دفن دانشمندان در چین، کتاب سوزی های انجام گرفته به وسیله ی نازی ها و یا همین اقدامات اخیر گروه های تکفیری.
نکته ی قابل توجه، وجه مشترک عاملان این اقدام است، و آن چیزی جز حذف اندیشه ی مخالف و یا هراس از انتشار حقیقت نیست.
حال اگر کسی با چنین رویکردی ادعا کند که از اولیای خداست و با کلماتی که خود میگوید رنگ الهی دارد، حکم به سوزاندن این یار مهربان دهد، تکلیف اهل خرد چیست؟!
حدود ۱۷۰ سال پیش، فردی به نام میرزا علی محمد باب که در برهه ای از زمان خود را نماینده امام دوازدهم شیعیان و با گذشت اندک زمانی از ادعای پیشین، خویشتن را امام زمان معرفی کرد[۱] و بعدها پا را فراتر نهاده و به مقامات پیامبری[۲] و حتی الوهیت هم نائل آمده[۳]، چنین حکمی را صادر فرمودند که آدمی با انگشتِ حیرت در دهان، می‌ماند که چه بگوید از این همه الهی بودنش، و تعجبش بیش از پیش میشود آن هنگام که می فهمد وی زمینه ساز آیین بهاییت نیز می باشد. اینجاست که باید گفت: چه شـــود!
ایشان این چنین حکم فرمودند: «فی حکم محو کل الکتب کلها الا ما انشئت او تنشئ فی ذلک الأمر: حکم به نابودی جمیع کتب شده مگر آن چه درباره ی این دین نوشته شده یا نوشته خواهد شد.»[۴]
این حکم به حدی واضح و به دور از هر گونه شبهه بود که جناب عبدالبها، فرزند بهاءالله (پیامبر بهاییان) نیز این چنین لب به اعتراف می گشاید: «در یوم ظهور حضرت اعلی (میرزا علی محمد) منطوق بیان (عبارت بود از:) ضرب اعناق (گردن زدن غیر بابیها) حرق کتب (سوزاندن کتابها) و اوراق و هدم بقاء و قتل عام الا من امن و صدق (غیر بابیان) بود.»[۵]
عجب اقدامات آشنایی از حضرتشان سر می زده که اگر جناب عبدالبهاء در قید حیات بودند، قطعاً نوستالژی عجیبی داشتند با اهل داعش! گویا داعشیان خاطرات جناب باب را به دقت مطالعه کرده و کمر همّت بستند تا اعمال و رفتار بابیان را بی کم و کاست جامه عمل بپوشانند! اما گذشته از این تفاسیر، آن چیز که خدشه ای بر آن وارد نیست، رفتار و گفتار حضرت اعلی است.
حال شاید اهل بهاء بگویند ما را با جناب باب چه کار! اصلاً اعمال و فرمایشات حضرتش به بهاییت ربطی نه! یا بگویند با ظهور آیین بهاییت، بابیت نسخ شده! و قس علی هذا …
در جواب باید بگویم که حضرت بهاءالله پاسخی درخور به تمام این شبهات دادند، ایشان چنین فرمودند: «با اینکه کل میدانند که باین ظهور اعظم ما نزّل فی البیان ثابت و ظاهر و محقّق شده و اسم اللّه مرتفع گشته و آثار اللّه در شرق و غرب انتشار یافته و بیان فارسی مخصوصاً در این ظهور امضا شده مع ذلک متّصلاً نوشته و مینویسند که بیانرا نسخ نموده اند که شاید شبهه ای در قلوب القا شود و معبودیّت عجل محقّق گردد.»[۶]
تازه در جایی دیگر می‌فرماید: «نسبت داده اند که احکام بیان نسخ نموده، خدا لعنت کند ظالمان را»[۷]
می بینید که حضرتش چگونه از این شبهات برآشفته می شوند و شبهه کنندگان را لعن می کنند؛ پس بهتر است به جای توجیه و القای شبهه، حقیقت را پذیرفت و به این مطلب مهر تأیید زد؛ که نمی شود ادعای الهی داشت، ولی شیطانی رفتار کرد و نمی توان در کوس تحرّی حقیقت دمید، اما لوازمش را به آتش کشید.
فرزند آدم اگر کمی انصاف را چاشنی قضاوتش کند، می یابد که این آیین و مسلک نمی تواند از جانب خداوند عزیز و بلند مرتبه باشد، زیرا همان عقل و خردی را که پروردگار عالمیان به آدمیان مرحمت کرده، جواز چنین اقداماتی را به هیچ انسان عاقل و خردمندی نمی دهد. حال این شما و قضاوت و انصافتان!
[۱] ـ قاموس توقیع منیع، اشراق خاوری، جلد ۲، ص ۵۱ و ۵۲٫
[۲] ـ بیان فارسی، علی محمد باب، ص ۵۵٫
[۳] ـ لوح هیکل الدین، علی محمد باب، ص ۵٫
[۴] ـ بیان فارسی / صفحه ۱۹۸ (بخش دیگری از دستورات عجیب و غیرعقلانی جناب باب از بین بردن زیارتگاه ها و اماکن مقدس غیر از اماکن مقدس بابیان و کشتار و قتل عام کسانی که به او ایمان نیاورده اند، می باشد که در صفحات ۱۳۰، ۱۵۷ و ۲۶۲ همین کتاب به چشم می خورد.)
[۵] ـ مکاتیب / جلد۱ / صفحه ۲۶۶
[۶] ـ اقتدارات / صفحات ۴۵ و ۴۶
[۷] ـ اقتدارات / صفحه ۱۰۳
